Agnieszka Olsten
Reżyserka teatralna, autorka spektakli: Solo według Andrzeja Stasiuka [2002], Tlen Iwana Wyrypajewa [2002], Przebitka (Gra aborcyjna) w ramach Szybkiego Teatru Miejskiego [2004] [Teatr Wybrzeże w Gdańsku], Ontologiczny dowód na moje istnienie Joyce Carol Oates [Teatr miejski w Gdyni, 2003], Tartak Daniela Odiji [Teatr im. Słowackiego w Krakowie, 2004], Nie do pary Andrew Bovella [ Wrocławski Teatr Współczesny, 2005], Lincz. Pani Aoi. Wachlarz. Szafa wg jednoaktówek Yukio Mishimy [2006], Samsara disco na podstawie Iwanowa Antoniego Czechowa i Życia owadów Wiktora Pielewina [2009] [Teatr Polski we Wrocławiu], Nora Henryka Ibsena [2006], Otello Williama Szekspira [2008] [Teatr Narodowy w Warszawie], Kaskada na podstawie Udręki życia Hanocha Levina [Teatr im. Jaracza w Łodzi, 2011].
Studiowała dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim, była rzecznikiem prasowym Galerii Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki w Krakowie, pracowała jako dziennikarka radiowa, ukończyła też studia na Wydziale Reżyserii Akademii Teatralnej w Warszawie. W pierwszych realizacjach widać silne zainteresowania „Polską kategorii B i C”, stąd często w jej spektaklach pojawiały się brutalne, szokujące obrazy z ciemnej strony rzeczywistości. Szuka nowych form wyrazu, jako jedna z pierwszych zastosowała w polskim teatrze technikę rosyjskiego teatru dokumentalnego verbatim. Interesuje się architekturą sceny, stąd niejednokrotnie jej spektakle rozgrywają się w nietypowej, zaskakującej przestrzeni teatralnej.
Studiowała dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim, była rzecznikiem prasowym Galerii Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki w Krakowie, pracowała jako dziennikarka radiowa, ukończyła też studia na Wydziale Reżyserii Akademii Teatralnej w Warszawie. W pierwszych realizacjach widać silne zainteresowania „Polską kategorii B i C”, stąd często w jej spektaklach pojawiały się brutalne, szokujące obrazy z ciemnej strony rzeczywistości. Szuka nowych form wyrazu, jako jedna z pierwszych zastosowała w polskim teatrze technikę rosyjskiego teatru dokumentalnego verbatim. Interesuje się architekturą sceny, stąd niejednokrotnie jej spektakle rozgrywają się w nietypowej, zaskakującej przestrzeni teatralnej.