Wrocławski Teatr Współczesny

Ta historia jest prawdziwa, ale już jej  nie ma. Jak każda historia intymności jest tylko przez chwilę a potem staje się fantazją. Listy Marii i Edmunda Wiercińskich czyta się z krępującym odczuciem wejścia w prywatność i rosnącą ciekawością mikroświata związku. Kończy przytłoczeniem. Dwoma tysiącami stron bliskości. Pomiędzy nimi: wojna, bieda, choroba i teatr. Dokument intymności. Można ją nazwać szlachetną i czułą. Jaka jest współczesna intymność? Ta, która nigdy nie będzie już zapisana w listach i wydana z przypisami. Istnieje tylko w wersji „now”. Za szybkami telefonów. Mieszka w aplikacjach i tam zostaje. Zadaniowa, intensywna, jeszcze bardziej prywatna.

Kiedy słucham „języka, którego już nie ma”, języka Wiercińskich, wiem że to jeden z ostatnich zapisanych języków czułości. Wszystkie inne znikną. Nasze też. Razem z kolejną aplikacją. Razem z niegranymi spektaklami.

Marzena Sadocha

Edmund Wierciński (1899-1955), jeden z największych polskich reżyserów okresu międzywojennego i powojennego, aktor, pedagog, działacz Związku Artystów Scen Polskich, patron Wrocławskiego Teatru Współczesnego od 12 VII 1967 r. za sprawą Andrzeja Witkowskiego, ówczesnego dyrektora sceny przy Rzeźniczej. Wybór patrona honorował zasługi Wiercińskiego jako wybitnego inscenizatora, pedagoga, artysty o bezkompromisowej moralności, który przypisywał teatrowi ważną rolę w intelektualno-etycznej edukacji Polaków. Postać Wiercińskiego – artystycznego eksperymentatora, twórcy o niezwykłym poczuciu odpowiedzialności i wyraźnych zainteresowaniach społecznych – doskonale odpowiadała kierunkom poszukiwań teatru Witkowskiego.

Maria Wiercińska (1902-1976), aktorka; zapisała się w historii teatru przede wszystkim jako ofiarna pedagog-społecznik oraz utalentowana reżyserka.

Scenariusz performansu powstał na podstawie książek: Edmund i Maria Wiercińscy. Korespondencja 1925-1944 i Korespondencja 1946-1957, redakcja i opracowanie Marek Piekut, Biblioteka Instytutu im. Zbigniewa Raszewskiego, Warszawa 2013 oraz na podstawie improwizacji aktorskich.