Wrocławski Teatr Współczesny

Czas trwania 110 min [bez przerwy]

Data premiery 3 grudnia 2017

Scena Duża Scena

Miejsca numerowane

Banda Ampuły terroryzuje pacjentów! Mafiozo w pidżamie pokątnie rozprowadza leki przeciwbólowe w szpitalu – za odpowiednią cenę, oczywiście.

Życie pidżamowców koncentruje się wokół dwóch równie niedostępnych źródeł upragnionych leków: świętej szafki w gabinecie lekarskim i nielegalnych zasobów dilera. Dni upływają na wypatrywaniu pielęgniarki z kolejną dawką leków. Jeśli istnieje Bóg, musi być anestezjologiem – mówi jeden z pacjentów. Niestety, szanse na ingerencję sił wyższych są znikome. Pacjenci muszą wziąć sprawy w swoje ręce. Zapowiada się szpitalna rewolucja!

Do tej śmieszno-smutnej historii szpitalnej rebelii twórcy spektaklu włączyli fragmenty opowieści autentycznych, przywołując głosy pacjentów i lekarzy. Pomiędzy prawdą a fikcją znalazło się miejsce dla rozważań nad istotą bólu. Nie tylko fizycznego.

Realizacja jest nagrodą dla Mariusza Sieniewicza w II Konkursie Dramaturgicznym STREFY KONTAKTU organizowanym przez Wrocławski Teatr Współczesny i Miasto Wrocław

W spektaklu wykorzystano teksty Magdaleny Rigamonti Niedługo sami się będziecie leczyć! i Jakuba Sieczki To ja Wam teraz opowiem, jak to jest być młodym lekarzem w Polsce zamieszczonych na ich kontach na Facebooku.

Sztuka Pidżamowcy to zbiorowe theatrum lęku przed reglamentacją „życia bez bólu”. Największa nierówność społeczna, jaka nas czeka, a może już się dokonuje, to fizyczne cierpienie wobec terroru szczęśliwego, bezbolesnego życia, które oferuje współczesna kultura pod postacią zaawansowanej farmakologii. Jedni, zazwyczaj nieliczni, mają do niej dostęp, reszta – nie. Innymi słowy: bogatym – morfina, biednym – polopiryna. To zapis rewolty i utopijne marzenie o świecie, w którym możemy unieważnić, zniszczyć ból. To religia przyszłości. Bo przerastają nas nasze cierpiące, umierające ciała, a metafizyczna perspektywa już nie wystarcza. Chrystus cierpiał na krzyżu i nie znalazł się nikt, kto podałby mu znieczulenie. My, bez znieczulenia – pojmowanego i dosłownie, i w przenośni – nie umiemy wytrzymać w rzeczywistości, którą sami stwarzamy.

„Chciałem na nowo zmierzyć się z problemem, którym żyłem pisząc „Walizki hipochondryka” – mówi Mariusz Sieniewicz. – Pidżamowcami polemizuję ze swoją powieścią, doprowadzam bunt cierpiących do szczęśliwego, choć straceńczego końca. Postanowiłem steatralizować ból, cierpienie i farmakologiczny eskapizm, sprowadzić go do wyostrzonych relacji interpersonalnych, zewnętrznych. Jest jeden facet, który oferuje Elizjum zapomnienia, jest cały szpital, który o tym Elizjum marzy. Z tego powstało napięcie, tykająca bomba”.

Plakaty można kupić w kasie biletowej Wrocławskiego Teatru Współczesnego lub zamówić, pisząc na adres: karolina.zuraw@wteatrw.pl [cena 10 zł]